Ακουστικά βαρηκοΐας

Τα προβλήματα βαρηκοΐας είναι παλιά όσο και ο άνθρωπος. Ωστόσο, πρώτος π γιατρός Τζερολάμο Καρντάνο το 1550 περιέγραψε την αγωγιμότητα των οστών, εξηγώντας πώς τα οστά διευκολύνουν το πέρασμα του ήχου, Αργότερα, Ιωάννης Βαπτιστής ντε λα Πόρτα χρησιμοποίησε τα πρώτα βοηθήματα ακοής: Ξύλινα, σε σχήμα αφτιών ζώων με οξεία ακοή.

Ο Γκράχαμ Μπελ (1847-1922), που γνώρισε στον κόσμο το τηλέφωνο, από το 1872, κυρίως ασχολήθηκε με την εκπαίδευση κωφών και προσπάθησε να βρει τη συσκευή εκείνη που θα μπορούσε να βελτιώσει την ακοή. Από το 1886, ο εφευρέτης Τόμας Έντισον είχε παρουσιάσει τον πομπό άνθρακα, που μετατρέπει τον ήχο σε ηλεκτρικά σήματα και του επιτρέπει να ταξιδεύει μέσα από καλώδια και στη συνέχεια να μετατρέπεται πάλι σε ήχο. Στα 1898, εμφανίστηκαν στο εμπόριο τα πρώτα ακουστικά βαρηκοΐας με άνθρακα, ενώ, τον επόμενο χρόνο (1899), ο Miller Reese Hutchison απέκτησε δίπλωμα ευρεσιτεχνίας για ακουστικό με μικρόφωνο άνθρακα και πομπό που λειτουργούσε με μπαταρία. Μαζί με τον J. Wilson δημιούργησε εταιρεία και λάνσαρε τα πρώτα πρακτικά ακουστικά βαρηκοΐας.

Ουσιαστικά, η χρήση ακουστικών βαρηκοΐας άρχισε τα 1952 με κατασκευές που χρησιμοποιούσαν δύο λυχνίες κενού και ένα τρανζίστορ. Ταυτόχρονα, τα ακουστικά άρχισαν να μικραίνουν και να «φοριούνται» αρχικά πίσω από το αυτί και αργότερα τοποθετούνταν μέσα σ’ αυτό. Από τα μέσα της δεκαετίας του ’90, ξεκίνησε η εποχή των ψηφιακών βοηθημάτων. Σήμερα, τα «ακουστικά – ψείρες» είναι μικροσκοπικά σε διαστάσεις, αθέατα από τρίτους και αξιόπιστα στην ποιότητα του ήχου και φοριούνται χωρίς να δημιουργούν προβλήματα εφαρμογής στους χρήστες.